آب
يكشنبه, ۳ آبان ۱۳۹۴، ۰۱:۲۰ ب.ظ
وَجَعَلْنَا مِنَ الْمَاء کُلَّ شَیْءٍ حَیٍّ
این روزها وقتی این آیه را میخوانم جگرم آتش میگرد. ما هر چیز زنده ای را از آب آفریدیم.
آبی که مایه حیات است می شود دست مایه به مسلخ کشیدن امامی رئوف.
آبی که مایه حیات است باید از همه به آب آورش رئوف تر باشد اما...
آب آور برای قطره قطره ی آب ، قطره قطره می شود. آب می شود.
فکرش را هم نمی کردم این ایه این همه روضه داشته باشه
نه دیگراینجا دیگر روضه نیست
جهنمی شده اینجا فقط باید کسی به داد زینب برسد.
آب آزاد می شود.
زینب زیر لب می خواند.
وَجَعَلْنَا مِنَ الْمَاء کُلَّ شَیْءٍ حَیٍّ
هر بار که نگاه به آب می کند روی برادرش را می بیند و می میرد.
روی قاسم . روی علی. عباس. عبدالله. پسرانش. ...
وباز زنده می شود
وَجَعَلْنَا مِنَ الْمَاء کُلَّ شَیْءٍ حَیٍّ
پ ن: به علت اختصار ایرادات زیاد است ببخشید.(فقط برداشتی بود عاشورایی)
بیش از این را نه توان نوشتن من بودنه احتمالا خواندن شما.بابت تاخیر هم شرمنده.
به نظرم این که فرمودید «آبی که مایه حیات است می شود دست مایه به مسلخ کشیدن امامی رئوف.» را باید بیش تر مورد دقت قرار داد. البته خودتان هم نوشته اید دنبال روضه بوده اید...
شاید هم بنده متوجه منظورتان نشده ام