کوه عشق

لَوْ أَنزَلْنَا هَٰذَا الْقُرْآنَ عَلَىٰ جَبَلٍ لَّرَأَیْتَهُ خَاشِعًا مُّتَصَدِّعًا مِّنْ خَشْیَةِ اللَّهِ(21حشر)

 

 

صدای تکلم کلیم الله با خداوند را می شنید. آنجا که از خداوند عالمیان خواست تا او را ببینید.

 

وَ لَمَّا جَاءَ مُوسی لِمِیقَتِنَا وَ کلَّمَهُ رَبُّهُ قَالَ رَب أَرِنی أَنظرْ إِلَیْک قَالَ لَن تَرَانی وَ لَکِنِ انظرْ إِلی الْجَبَلِ فَإِنِ استَقَرَّ مَکانَهُ فَسوْف تَرَانی فَلَمَّا تجَلی رَبُّهُ لِلْجَبَلِ جَعَلَهُ دَکًّا وَ خَرَّ مُوسی صعِقاً(143 اعراف)

 

و هنگامى که موسى به میعادگاه ما آمد، و پروردگارش با او سخن گفت، عرض کرد: "پروردگارا! خودت را به من نشان ده، تا تو را ببینم!" گفت: "هرگز مرا نخواهى دید! ولى به کوه بنگر، اگر در جاى خود ثابت ماند، مرا خواهى دید!" اما هنگامى که پروردگارش بر کوه جلوه کرد، آن را همسان خاک قرار داد; و موسى مدهوش به زمین افتاد.

 

با خود می گفت خدای موسی، خدای همه بشریت است باید تا ابدیت تاریخ تجلی کند.

 

پس قرآن را نازل فرمود: لَوْ أَنزَلْنَا هَٰذَا الْقُرْآنَ عَلَىٰ جَبَلٍ لَّرَأَیْتَهُ خَاشِعًا مُّتَصَدِّعًا مِّنْ خَشْیَةِ اللَّهِ(21حشر)

اگر این قرآن را بر کوهی فرو می فرستادیم حتما آن را از ترس خدا ذلیل و متواضع و شکافته می دیدی

 

آری این تجلی خداوند است.

فَتَجَلَّی لَهُمْ سُبْحَانَهُ‌ فِی کِتَابِهِ مِنْ غَیْرِ أَنْ یَکُونُوا رَأَوْهُ‌؛(نهج البلاغه خطبه 147)

 پس خداوند سبحان برای مردم در کتابش قرآن بدون اینکه دیده شود تجلی کرد.

 

و این امیرالمومنین علیه السلام است که روح قرآن است.

و فرمود: لَوْ أَحَبَّنِی جَبَلٌ لَتَهَافَتَ.(نهج البلاغه حکمت111)

کوه اگر مرا دوست بدارد، متلاشی می‌شود(پی در پی زمین می خورد).

 

و حالا وقت تجلی محبت علی است بر استوار ترین کوه عالم فاطمه.

علی باید تجلی کند تا روح قرآن شناخته شود. هرچه کوه استوار تر باشد شکوه تجلی بیشتر است.

 

فاطمه این جبل راسخ خلقت مهیا می شود تا تجلی گاه عشق علی شود.

 

کوچه شلوغ می شود و فاطمه پی در پی زمین می خورد. 

صورت، بازو، پهلو و...

آتش شعله ور می گردد. فاطمه در عشق علی جاودانه می گردد.

اهل مدینه ،این جماعت به خواب رفته با چشمهای بسته و قلبهای مهر شده به تماشا نشسته اند.

در آسمان غوغایی بر پا شده. از ملائک تا انبیا و اوصیای الهی همه بیهوش گشته اند.

و خداوند...

آتش و چادر

فَرِحَ الْمُخَلَّفُونَ بِمَقْعَدِهِمْ خِلَافَ رَسُولِ اللَّهِ وَکَرِهُوا أَنْ یُجَاهِدُوا بِأَمْوَالِهِمْ 

وَأَنْفُسِهِمْ فِی سَبِیلِ اللَّهِ وَقَالُوا لَا تَنْفِرُوا فِی الْحَرِّ ۗ قُلْ نَارُ جَهَنَّمَ أَشَدُّ حَرًّا ۚ 

لَوْ کَانُوا یَفْقَهُونَ(81توبه)

از درب دانشگاه که خارج شد. نگاهش به دخترانی افتاد که در زیر سایه کاج ها، روی چمن هانشسته بودند. لباسهایشان کاملا مناسب فصل گرم بود،با رنگهایی روشن و کاملا نازک. از فاصله نه چندان نزدیک هم می توانست بفهمد زیر مانتو ها لباس دیگری نپوشیده اند. از کنارشان که رد شد صدای خنده بلندشان را شنید.می شد حدس زد که به چه می خندند و این اولین باری نبود که چنین خنده هایی را می شنود.از زیر نگاه سنگینشان به سرعت گذشت. خورشید با تمام توان می تابید و انگار چادر مشکی و مانتو بلند او بهترین هدف برای تابش در یک ظهر گرم بود.

اولین تاکسی را سوار شد و به ناچار در صندلی عقب کنار یک مرد جوان نشست.مرد خیلی راحت و فراخ خود را روی صندلی پهن کرده بود و مدام با کاغذی که در دست داشت خودش را باد می زد.

مچاله شدن در کنج صندلی عقب گرمای هوا را دو چندان می کرد. از تاکسی که پیاده شد لباس های خیس شده اش وزن بیشتری پیدا کرده بود. نفسش از شدت گرما به سختی بالا می آمد. درب خانه را که باز کرد می خواست فریاد بزند مانند زندانی در بندی که حالا آزاد شده. چادرش را به سمتی پرتاب کرد و خود را مقابل باد مستقیم کولر قرار داد. نیم ساعتی طول کشید تا حالش کمی مساعد شود. 

کتابی را از کتابخوانه برداشت و شروع به خواندن کرد. ماجرای سربازی بود که تنها در کانال مانده بود. می توانست به عقب برگردد اما خون گرمی که از بدن هم رزمش جاری بود مانع می شد. هوا به شدت در جنوب گرم بود و با کوله باری از مهمات مدام باید جا عوض می کرد. فشار گرما و سنگینی مهمات و تشنگی بی حد ، می توانست لشگری را به زانو در آورد اما او ایستاده بود. اخرین تیرش را که شلیک کرد چشمانش سیاهی رفت و افتاد با هراسی در دل که نکند دشمن بر خون برادرانش مسلط شود.

چشم هایش را گشود،پسرکی سرش را به دامن گرفته بود با قمقمه آبی در دست. خیالش راحت شد خونها هدر نرفته بود.

کتاب رابست در حالیکه اشک از گوشه چشمانش سرازیر بود. بلند شد چادرش را در آغوش کشید، مانند مادری که طفل گم شده اش را پیدا کرده.چادر را اتو کشید مانند رزمنده ای که شب قبل از عملیات سلاحش را آماده می کند.

---

پ ن:آنهایی که از جهاد در رکاب رسول خدا باز نهاده شدند از این بازماندنشان خوشحالند و مجاهده به مال و جانشان در راه خدا را خوش نداشتند و (مؤمنان را هم از جهاد منع کرده و به آنها) گفتند: شما در این هوای سوزان از وطن خود بیرون نروید! آنان را بگو: آتش دوزخ بسیار سوزان‌تر است، اگر می‌فهمیدند.

صعود

مَنْ کَانَ یُرِیدُ الْعِزَّةَ فَلِلَّهِ الْعِزَّةُ جَمِیعًا ۚ 

إِلَیْهِ یَصْعَدُ الْکَلِمُ الطَّیِّبُ وَالْعَمَلُ الصَّالِحُ یَرْفَعُهُ(فاطر10)

ستاره ها عاشق ترین موجودات خلقتند.در روز وقتی نور خورشید همه جا را گرفته کسی دنبال ستاره ها نمی گردد. شب هنگام که تاریکی و تنهایی همزاد آدمی می شود این ستاره ها هستند که تو را با چشمکی عاشقانه از تنهایی و تاریکی می رهانند.

شب هنگام ستاره کوچکی مرا به سوی خود دعوت کرد،دست بردم برای چیدنش از دامن آسمان. دستم را گرفت و مرا به آغوش آسمان برد.آنجا ستاره ای پر نور تر مرا مدهوش خود کرد،دست بردم برای چیدنش. دستم را گرفت و بالاتر برد و ستاره ای پرنورتر و دستهای خالی من..آن قدر آن شب بالا رفتم که ضیافت ستاره باران آسمان فقط نور بود و نور.

چشم های خود را که باز کردم نور خورشید بر پهنه گیتی گسترده شده بود. ومن سراسیمه دنبال ستاره ها می گشتم.

به قرمزی چراغ خیره شده بودم.در جسجوی چراغ های قرمز زندگی بودم که دخترکی صدا زد آقا،آقا !

فال دارم ،فال میخری؟

فال را که خریدم خندید.چهره اش شبیه بود به ستاره های چشمک زن خواب دیشبم.

کودکی صدایش زد. ستاره زود باش چراغ سبز شد...

---

پ ن:هر که طالب عزت است ،تمام عزت خاص خداست. کلمه نیکو  به سوی خدا بالا رود و عمل نیک خالص او را بالا می برد.

پ ن2:این آیه را به سه شکل می توان ترجمه کرد که بنده براساس این ترجمه مطلب را نوشته.

شنیدن تا چشیدن

سُبْحَانَ اللَّهِ عَمَّا یَصِفُونَ ﴿صافات۱۵۹﴾

 

ازاهالی روستا بودیم. روستایی در دل کویر، کوچک و گرم و خشک.

خیلی چیزها را فقط شنیده بودیم نه دیده بودیم و نه چشیده بودیم.البته اینها زیاد هم به روستایی بودنمان مربوط نبود این را بعدها فهمیدم که معنی مستضعف را دانستم.ما مستضعف بودیم.

بعد از دبیرستان وارد رشته زنبور داری شدم. نمی دانم جو دانشگاه چه داشت که مرا درس خوان تر کرده بود. وحالا نفر اول کلاس شده بودم.تاجاییکه دوره کاردانی بهترین شاگرد کلاس شدم. واین شروعی بودبرای ادامه راهی جدید که با انتشار چند مقاله و رتبه های خوب کشوری همراه بود.

شاید کمتر کسی را می شد پیدا کرد که به اندازه من از شهد و عسل و زنبور اطلاع داشته باشد. شب و روزم را به دنبال مطلب جدید بودم.

 

یکبار که هم کلام پیرمردی از کندو داران قدیمی شده بودم بر حسب عادت شروع کردم به صحبت از عسل و زنبور و کندو و...

پیرمرد در تمام مدت فقط ساکت و آرام گوش می داد، بالبخندی ملیح بر کنج لب.حرفهایم که تمام شد سرش را به گوشم نزدک کرد و آرام پرسید. عسل خوردی!؟

ناگهان به خودم آمدم. دیدم مدتهاست فقط سرگرم دانستنم. من عسل را خوب می دانستم اما عسل چشیدن چیز دیگریست.

پیرمرد گفت حرفهایت بی راه نیست اما هنوز کامت شیرین نشده! ظرف عسلی آورد و انگشتی از عسل داخل دهانم گذاشت.

 

عسل را خوردم.شیرین بود. شیرین تر از همه شهدهایی که در مقاله ها خوانده و نوشته بودم.

 

---

پ ن:خدا منزه است از آنچه در وصف مى ‏آورند.

ترس از مربی

قُلْ یَا عِبَادِ الَّذِینَ آمَنُوا اتَّقُوا رَبَّکُمْ ۚ لِلَّذِینَ أَحْسَنُوا فِی هَٰذِهِ الدُّنْیَا حَسَنَةٌ ۗ وَأَرْضُ اللَّهِ وَاسِعَةٌ ۗ إِنَّمَا یُوَفَّى الصَّابِرُونَ أَجْرَهُمْ بِغَیْرِ حِسَابٍ(10 زمر)

تصمیم گرفتیم بهترین مربی شهر را انتخاب کنیم. کسی که تا به حال شاگردانش مدالهای جهانی زیادی را کسب کرده بودند. بی تردید او بهترین کسی بود که می توانست ما را تمرین دهد.

کسانیکه قبلا با او کار کرده بودند هشدار می دادند که باید از آقای مربی ترسید.

روز اول باشگاه هرچه نگاهش می کردی چیزی برای ترسیدن در چهره اش نبود .چهره ای همیشه خندان و نگاهی پدرانه و قلبی که می شد صدای تپشش را برای شاگردانش شنید.

روزهای اول تمرین به سرعت گذشت بقدری سریع که توصیه السابقون را هم فراموش کردیم. آقای مربی همیشه مراقبمان بود هر ضربه اشتباه را تذکر می داد ، زمین می خوردیم سریع بالای سرمان می رسید، تر و خشکمان می کرد و...همه چیز خوب پیش می رفت تا روزیکه قرار شد مرحله اصلی تمرینات آغاز شود.

آن روز یک بدنسازی چند ساعته را در تپه های حاشیه شهر گذراندیم .آن روز 30-40نفری بودیم که به تپه ها رفتیم .اما در برگشت چند نفری جاماندند و نیامدند.چیزی نمانده بود که من هم کم بیاورم اما هدفی در بالادست مرا به سوی خود می خواند.

روزهای بعد،تمرینات سخت، ریزش نفرات. واقعا تحمل کردنی نبود بالاخص که این روز آخری آقای مربی بعد تمرین لختمان کرد و با چوب ضربات محکمی را به پهلو ،ساق دستها و...وارد کرد. آخرین بازماندگان هم با دست و پای قلم شده و دنده های ضرب دیده راهی منزل شدند.چشم های سیاهی رفت و روی همان تپه از حال رفتم. چشم که باز کردم مربی بالای سرم بود، نه این سر من بود که روی پای مربی بود شربت عسل را آرام هم می زد و می خندید همان خنده همان نگاه روز اول . وصدای قلبش را که حالا از این فاصله نزدیک به راحتی می شنیدم.با نیمه جانی که داشتیم خودمان را به بالای کوه خضر نبی(علی نبینا و آله علیه السلام) رساندیم .نماز را همانجا خواندیم .

سوالی ذهنم را در گیر کرده بود که نمی توانستم نپرسم.آنهم حالا که بعد از نماز است و مربی خنده روست.

دل را زدم به دریا .گفتم: ببخشید آقای مربی می تونم یه چیزی بپرسم؟ با لبخند ملیحی جواب داد : انگار خیلی حالت جا اومده ؟ خب بپرس ببینم.

گفتم: نه به اون زدن ها نه اون شربت عسل،نه به اون اخم های موقع تمرین نه به این خنده ها. تکلیف ما رو روشن کنید باید از شما بترسیم یا...؟

نگاهش عمیق تر شد و عمق لبخندش کمتر. گفت: تا وقتی مربیم اینها اقتضای مربی گریه، خطا کنید چوب می خورید برای محکم شدن سختی باید بکشید برای بالارفتن باید از زمین بلند بشید و..نگاهی به عبادتگاه حضرت خضر(علی نبینا و آله علیه السلام)  انداخت و ادامه داد.همه چیز این عالم در حال تربیت است و شوخی بردار هم نیست مثلا دانه ای که قرار است درختی تنومند شود اگر از خاک بیرون بیفتد خوراک کلاغ می شود، دچار آفت شود سم پاشی می شود و اگر کج رشد کند قطع می شود.

این خاصیت مقام تربیت است و ربطی به عطوفت شخص مربی ندارد.

---

بگو: «اى بندگان من که ایمان آورده‌اید، از پروردگارتان پروا بدارید. براى کسانى که در این دنیا خوبى کرده‌اند، نیکى خواهد بود، و زمین خدا فراخ است. بى‌تردید، شکیبایان پاداش خود را بى‌حساب [و] به تمام خواهند یافت.»

محضر یار

وَإِذا قُرِئَ الْقُرْآنُ فَاسْتَمِعُوا لَهُ وَ أَنْصِتُوا لَعَلَّکُمْ تُرْحَمُونَ(204 اعراف) 

وقتی بعد از مدتها به زیارت معشوق نائل می شوی دلت پر است از گفتن نگفته هایی که مدتهاست روی دلت تلمبار شده است. آن قدر می گویی و می گویی که حواست از خودت پرت می شود،آن قدر می گویی که دیگر او را نمی بینی. و هرچه هست گلایه هایی است که حاصل فراق است. فراموشت می شود که همه این گلایه ها از فراق است و وصال که حاصل شد همه اینها کنار می رود. یادت می رود که ظلمت شب به خاطر هجران خورشید است. جاییکه خورشید حاضر است، دیگر ظلمتی نیست که تو گلایه اش را کنی. و تو همه را از یاد برده ای.چشمهایت را بسته ای و خورشید در چشم های بسته طلوع نخواهد کرد. آنچه تو گلایه می کنی ظلمت شب نیست،گلایه از چشم های بسته ی خودت است. چشم هایت را باز کن. چشم ها را که باز می کنی دیگر گلایه ای نیست . همه نور است و حضور.

قرآن را به دست می گیری و مشغول خواندن می شوی. باز حواست نیست. آیه ها را یک به یک می خوانی و پیش می روی. به کجا می خواهی برسی. صبرکن!مصحف را ببند.قرآن در مقابل توست.گوشهایت را باز کن.آیه به آیه در مقابلت تلاوت می شود(وهرگاه قرآن خوانده شود، به آن گوش دهید و ساکت شوید (تا بشنوید)، باشد که مورد رحمت قرار گیرید)

مصحف را می بندی،زبان به دهان می گیری. چشم هایت را به آیه های روشن امامت می سپاری.قلبت آرام می گیرد. آیه ها را می شنوی.قرآن دارد با تو سخن می گوید. و چه زیباست این تلالو جمیل انوار هدایت امام. دیگر ظلمتی نیست. گلایه ای نیست. امام هست.

مسافرت

أَیْنَمَا تَکُونُوا یُدْرِکْکُمُ الْمَوْتُ وَلَوْ کُنْتُمْ فِی بُرُوجٍ مُشَیَّدَةٍ(78نساء)

ساعت نزدیک2بعداز ظهر بود رسیدم دم درب مدرسه که آمبولانسی باسرعت خارج شد.اوضاع و احوال بچه هایی که از مدرسه خارج می شدند اصلا طبیعی نبود . هرکسی حرفی می زد. یکی می گفت تشنج شده یکی می گفت سرش به میز خورده و...

بچه های سرویس که سوار شدند.. مساله را پرسیدم. شهرام گفت: آقا تا چند دقیقه پیش سرکلاس ما بود و می گفت و می خندید. حال شهرام اصلا خوب نبود.

آقای آریان پور با کمی تاخیر و دیرتر از بچه ها آمد.آشفته و بهم ریخته،در چهره اش راهی برای شوخی های همیشگی مان نبود.

پرسیدم چی شده. با حالتی گرفته جواب داد (طوریکه بچه ها نشنوند) ایست قلبی کرده. نتونستند احیاءش کنند.

شاگرد پدرم بود. شب که خبر را به بابا دادم مثل اسپند از جا پرید و به مدیر زنگ زد. مدیر گفت تمام کرده.

چند روزیست که مدام به مادری فکر می کنم که صبح پسر دسته گل کلاس هشتمی اش را راهی مدرسه کرده و ظهر بی هیچ سابقه بیماری باید برود سردخانه و جنازه بچه اش را تحویل بگیرد.

مادری که نمی دانم چگونه خاطرات آخرین دیدار آخرین وداع آخرین بوسه و...را فراموش می کند.

اگر میدانست این آخرین نگاه است به قد و بالای دردانه اش شاید این نگاه را تا پایان تاریخ ادامه میداد

ولی حالا نگاهش تا ابد بر دریست و بر سفره ای که منتظر امیر حسین است.

معدن،هواپیما،اتوبوس،کشتی،قطار، خودرو تولید داخل و...مهم نیست کجا باشی وقتی حضرت عزرائیل علیه السلام می آید راهی برای گریز نیست. کمی بیشتر هوای هم را داشته باشیم.

بعضی شبها که علی را دعوا می کنم تا بخوابد. از ترس اینکه نکند فردایی نباشد ،در خواب می بوسمش و چند دقیقه در آغوشش می کشم.

باور کنیم مرگ را که از نزدیک دارد به ما چشمک می زند و ما را به سوی خود فرا می خواند.

---

پ ن:تصویر فوق آخرین پروفایل امیر حسین است. کمی عجیب است برای یک پسر کلاس هشتمی!

ترجه آیه:هر کجا باشیدمرگ شما را در می یابد، اگر چه در بناهای استوار و بلند باشید.

مُضْطَر

أَمَّنْ یُجیبُ الْمُضْطَرَّ إِذا دَعاهُ وَ یَکْشِفُ السُّوء(نمل62)

شانه کردن موها بهانه ایست تا گوش را به نجواهای مادرانه بسپاری و راه و رسم عاشقی بیاموزی.
بیداری شبها و عطش بهانه ایست تا از زلال کوثر سیراب شوی و حیات دوباره بگیری.
قدم زدن در کوچه ها بهانه ایست تا همگام دلیل خلقت باشی و راز عبودیت را بیاموزی.

تنور خانه سرد شده است و گوشهای زینب که به نجواهای آرام عاشقانه عادت کرده بودند، حالا پر شدهاز هیاهوی انکر الاصواتهایی که عربده می کشند و تهدید می کنند.
و حسینی که مانده است با عطش و کوثری که خونین است.
اما سخت ترین درد به جان حسن افتاده. در کنجی نشسته و فقط مبهوت نگاه می کند.
مگر می شود علت خلقت خلق باشی و مخلوق در مقابلت قد علم کند و...
این بهت و حیرت حسن، خواهر و برادر را به کنارش می کشاند.

دستهای حسین و زینب به آسمان بلند می شود و نگاهشان به چشم های حسن. بخوان برادر ، دعای تو اجابت می شود.

أَمَّنْ یُجیبُ الْمُضْطَرَّ إِذا دَعاهُ وَ یَکْشِفُ السُّوء

و فاطمه از جا برمی خیزد. موهای زینب شانه می شود. حسین سیراب می شود . وحسن تمام نگاهش به تمام قامت مادر است که اکنون ایستاده.تنور خانه روشن می شود و بوی نان و بوی دود...

هنوز بوی دود از سینه فاطمه می آید.هنوز پهلو،هنوز بازو .

و هنوز ذکر اسمی که دیگر مسمایی ندارد. محسن

وهنوز ذکر نامی که معنایش را زایل کرده اند. علی

وهنوز رسولی که اجر رسالتش را به مسمار در داده اند. محمد

وهنوز حقی که محقش را به بند کشیده اند. ولایت

واسلامیکه نفسهایش به شماره افتاده. اسلامیکه جان می خواهد.

و فاطمه در این میانه مانده است.تسلیم ترین مسلمان می تواند اسلام را زنده کند.

علی،فاطمه

أَمَّنْ یُجیبُ الْمُضْطَرَّ إِذا دَعاهُ وَ یَکْشِفُ السُّوء

فاطمه جانش را به اسلام می دهد.

فاطمه جان علیست،توان علیست. اصلا فاطمه تمام علیست.

بی جهت نیست که باصولت حیدری اش فاصله کوتاه مسجد تا خانه را دوان دوان ،نه ! بلکه چون جسمی بی جان بر زمین می غلتد.و تلاش سلمان و ابوذر افاقه نمی کند. آن علی که گام هایشتن عمروها و مرحب ها را می لرزاند امروز تن بیجانی شده است در کوچه های مدینه.

خود را به فاطمه می رساند.

چون ماهی از آب بیرون افتاده که به تنگی شکسته می نگرد.

کار فاطمه تمام شده.

أَمَّنْ یُجیبُ الْمُضْطَرَّ إِذا دَعاهُ وَ یَکْشِفُ السُّوء

علی می میرد و فاطمه زنده می شود.

فَفَتَحَتْ عَیْنَیْهَا فِی وَجْهِهِ وَ نَظَرَتْ إِلَیْهِ وَ بَکَتْ وَ بَکَى 

(فاطمه چشمان خود را در چشم علی گشود.فاطمه گریست.علی گریست...)

---

آیا کسی هست که دعای مضطر را هنگامیکه دعا می کند اجابت کند و غمش را برطرف سازد؟

72ملت

إِنَّ إِبْرَاهِیمَ کَانَ أُمَّةً قَانِتًا لِلَّهِ حَنِیفًا(120نحل)

با چشمان از حدقه بیرون زده می گفت: اعجاز اباعبدالله(علیه السلام) در همین اجتماع 72ملت در راهپیمایی اربعین است.نگاه کن ببین همه می آیند 

سیاه و سفید 

مسیحی و مسلمان 

سنی و شیعه

پیر و جوان

عاصی و عبد

شیخ و شیر خوار

زن و مرد...

و نمی دانست اینها همان 72 تن روز عاشورایند. بلکه 72 امتند 72 ملتند

جون و بریر بن خضیر

وهب و نافع بن هلال

زهیر و ابوثمامه

مسلم بن عوسجه و علی اکبر

حر بن یزید ریاحی و قمر منیر بنی هاشم

حبیب و علی اصغر

زینب و حسین...

پ ن:همانا ابراهیم امتی مطیع و فرمانبردار و یکتاپرست بود.

بوی پیراهن...

وَلَمَّا فَصَلَتِ الْعِیرُ قَالَ أَبُوهُمْ إِنِّی لَأَجِدُ رِیحَ یُوسُفَ ۖ لَوْلَا أَنْ تُفَنِّدُونِ(یوسف12)

گرمای قم را در فصل تابستان هرکسی تاب نمی آورد. حالم رو به راه نبود و به ناچار با همه ی عشقی که به آفتاب قم داشتم راهی منطقه ای ییلاقی شدیم.

چقدر با قم متفاوت بود. گاهی خنکای هوایش تا مغز استخوان نفوذ می کرد.روزهایش به گردش و شبهایش به خنده می گذشت. درختان همه پر از میوه بودو نهرها پر آب.

آبش سرد بود. آب تنی های هر روزه به قول محلی ها جگر آدم را خنک می کرد. ومن هر روز جگرم خنک تر می شد از قبل. و حالا سرمای آب را در وجودم می توانستم حس کنم. حرارتی را که با خود همراه آورده بودم حالا به خنکایی مبدل شده بود که برای همه مطبوع بود حتی برای خودم که از سرما گریزان بوده ام.

نمیدانم چرا همیشه از سرما گریزان بودم و عاشق گرما.به این فکر می کردم که سرما آدم را یخ می کند و گرما می پزد و پختن بهتر از انجماد است.حتی وقتی با پیراهن مشکی در ظهر تابستان به حرم می رفتم حس خوبی داشتم . اما حالا همه می گویند باید تنت را از این همه گرما خنک کنی ومن دیگر از انجماد نمی ترسم، چشمهایم را می بندم و می پرم داخل آب .

تقریبا همه جا را گشته بودم جز باغ سیب غلام حسین. 

غلام حسین اولین کسی بود که در آبادی دیدم آدم شوخی بود خیلی اهل جمع نبود و ناگهان می رفت. بی خداحافظی! هر وقت مرا میدید می گفت یخ نکنی مومن من هم در جواب می گفتم نه هوا خوبه...!

پنج شنبه بود که غلام حسین صدا زد که آتیشمان به راه است بفرما چای و رفتم داخل باغ سیب.

باغش شبیه همه باغات منطقه بود و نبود.فقط سیب داشت آن هم سیب سرخ. محلی ها می گفتند او با درختانش حرف می زند و این را می شد به وضوح از لبخندی که در ختان به او می زدند و از آغوشی که شاخساران برای او گشوده بودند فهمید. هر در خت جوری شاخه گسترانده بود که انگار می خواهد او را در آغوش بکشد.چقدر در آن سرما باغش گرم بود.

چای را که خوردیم غلام حسین رفت دنبال اب و من ماندم یک باغ، سیب سرخ.

عطر سیب های سرخ مدهوش کننده بود. 

سیب سرخی که از درخت افتاد را برداشتم و بوییدم. چه بوی آشنایی بود بوی شب های جمعه بوی روضه بوی هیات. بوی یک سیب سرخ

کنار آتش بدنم شروع به لرزیدن کرد. کاروان به راه افتاده بود همه مهیا شده بودند و من اینجا...

اصلا من اینجا چه می کردم چر اینقدر ...؟

روز مرگی ها سردم کرده بود آب خنک مرا تا انجماد برده بود. و حالا آنانکه آتششان شعله ور تر است در پیش می روند و من در کنار این آتش می لرزم.

پ ن:و چون کاروان از مصر بیرون آمد یعقوب گفت: اگر مرا تخطئه نکنید من بوی یوسف را می‌شنوم.