حاج صالح
لَّیْسَ الْبِرَّ أَن تُوَلُّواْ وُجُوهَکُمْ قِبَلَ الْمَشْرِقِ وَالْمَغْرِبِ وَلَـکِنَّ الْبِرَّ مَنْ آمَنَ بِاللّهِ وَالْیَوْمِ الآخِرِ وَالْمَلآئِکَةِ وَالْکِتَابِ وَالنَّبِیِّینَ وَآتَى الْمَالَ عَلَى حُبِّهِ ذَوِی الْقُرْبَى وَالْیَتَامَى وَالْمَسَاکِینَ وَابْنَ السَّبِیلِ وَالسَّآئِلِینَ وَفِی الرِّقَابِ وَأَقَامَ الصَّلاةَ وَآتَى الزَّکَاةَ وَالْمُوفُونَ بِعَهْدِهِمْ إِذَا عَاهَدُواْ وَالصَّابِرِینَ فِی الْبَأْسَاء والضَّرَّاء وَحِینَ الْبَأْسِ أُولَـئِکَ الَّذِینَ صَدَقُوا وَأُولَـئِکَ هُمُ الْمُتَّقُونَ (بقره177)
حاج صالح رفیق قدیمی پدرم بود. از آن پیر مرد های مسجدی که نمی دانم تا به حال چند بار مفاتیح را دوره کرده بود.فقط اینقدری به یاد دارم که خودم دوبار برایش مفاتیح نو خریده بودم و مفاتیح کهنه اش را که وقف کرده بود به مسجد محل آورده بوودم.
حاج صالح مصداق تَرَاهُمْ رُکَّعًا سُجَّدًا بود و سِیمَاهُمْ فِی وُجُوهِهِم مِّنْ أَثَرِ السُّجُودِ .
سالی چند بار عازم سفره عمره و عتبات می شد و هر بار آمدنش را از روی بنر های خیر مقدم پرشماری که بر روی در و دیوار همسایه ها می خورد می شد فهمید.یکبارش را که شمردم بالغ بر صد بنر به دیوار ها خورده بود.
دیشب که با حاجی و پدرم برای نماز به مسجد رفته بودیم. بین نماز مغرب وعشا زنی از آن سوی پرده رد شد و خود را به امام جماعت که برای سخنرانی بین دو نماز بلند شده بود رساند.
منظره عجیبی بود! جوان تر ها با کنجکاوی بیشتری حرکات زن را دنبال می کردند و مسن تر ها نگاهشان به واکنش روحانی محل بود. اما در این بین رخساره سرخ شده وچشمان از حدقه بیرون زده حاج صالح از همه تماشایی تر بود. زن گفت حرف دارم ،گله دارم ، درد دارم و...هرچه صدای زن بالا تر می رفت سر حاج صالح پایین تر می آمد. رنگ چهره زن پریده بود و و بر چهره حاجی نشسته بود.
حاج صالح چون آهن گداخته سرخ سرخ بود.
زن از شوهرش گفت که در تصادف کشته شده و از دو بچه یتیمی که برایش مانده و از کرایه عقب افتاده منزلش، از دین داری ، از ادعای مسلمانی و...
تا اینکه تیر آخرش را زد، تیری که قلب حاج صالح را نشانه رفته بود.
زن مستقیم به حاج صالح اشاره کرد و گفت این حاجی که کلی جلویش خم و راست می شوید برای چند ماه کرایه خانه حکم تخلیه منزل را گرفته و ما را آواره کرده که دیگر اشک امانش نداد.
آن شب گذشت و اهل محل خانه ای برای آن زن فراهم کردند و...
دیروز پسر خواهر حاجی برای کرایه منزل پدریمان آمده بود. می گفت چون ما سه فرزند داریم دایی جان خانه را کرایه نمی دهد.
حاج صالح هنوز صف اول جماعت می ایستد و هنوز هم مفاتیح را دوره می کند و هنوز هم ...
پ ن: گاهی برای خوب بودن تلاش زیادی لازم نیست.فقط کافیست بد نباشیم.
عبرت انگیز بود..
از این دست آدم ها هر جایی پیدا میشن و بدتر این که عده ای از کسانی هم که اینها رو از نزدیک می شناسند باز به خاطر همان مال و ثروت و ... در مقابلشون خم و راست میشن...
از طرفی هم الحمدلله هستند کسانی که با وجود این که چندان مالی هم ندارند و اتفاقا تحت فشار فرزندان شون هم هستند اما حاضر نیستند زنی با 7 بچه ی یتیم که بعدها دو بچه ی یتیم همسایه هم که مادرشون در تصادف فوت کرده بود بهشون اضافه شد رو از خونه شون بیرون کنند..
امتحان های الهی گاهی ......
خدا عاقبت امر همه رو ختم بخیر کنه